Ben jij eenzaam? Nee, ik heb heel veel mensen om me heen. Dat is niet wat ik vroeg, zei hij, dat is iets anders.

De eerste weken na de uitvaart blijven mensen uit het stadje – en de omliggende dorpen – de oprit van haar ouderlijk huis volzetten met vuilniszakken, plastic tassen, meubels en dozen.

Ze weten nog niet dat haar moeder dood is, dat ze nooit meer op een rommelmarkt zal staan.

Het afgelopen jaar schreef ik drie Letterenfondsaanvragen. Bij de grootste, boek nummer twee, belandde ik onder de zaaglijn. Pittig, maar het hoort erbij. Twee kleinere aanvragen werden wel gehonoreerd en daar ben ik super blij mee.

Ik ga een audioboek opnemen. 821 mensen die er ook toe doen komt (nog even geduld, er wordt aan gewerkt) in zijn geheel op Spotify.

“Hi,” zei hij. “Hi,” zei ze en ze keek naar hem alsof ze niet helemaal begreep dat hij daar stond en iets tegen haar zei. “Toffe tattoo,” zei hij. Ze pakte wat shampoo en verdeelde die over haar haren. “Ik was dertien,” zei ze, “ik wilde indruk maken op mijn klasgenoten en dit leek me mysterieus.” “Wat staat er?” “Hoop,” zei ze, “wist ik veel.”

In 2022 mocht Gerda Blees literair tijdschrift Liter cureren. Ze vroeg mij of ik voor het decembernummer een aantal zeer korte verhalen wilde insturen. Dat wilde ik, natuurlijk!

Het brengt me, eindelijk, bij het overbrengen van mijn liefde voor je boek. Het mooiste dat ik in lange tijd las.

Op 19 september 2022 werd mijn debuutroman genomineerd voor de Bronzen Uil. Het zorgde, na een kalme zomer, voor een kleine storm aan nieuwe lezers en reacties.

Dan gebeurt er iets merkwaardigs, iets tegenstrijdigs: de weerzin slaat om in een aan verdriet grenzende melancholie die me dwingt door te lezen.

Mijn debuutroman is inmiddels vijf maanden oud. Nog elke week krijg ik foto’s toegestuurd, privé berichten of word ik getagd in posts op social media. Er zat zelfs een brief bij uit Japan.

Via onderstaande link lees je een selectie.

De eerste reacties op mijn boek druppelen langzaam binnen. Lees hieronder een selectie:

Wat is het verrukkelijk. Ik zoef er doorheen met weemoed en een brok in mijn keel, met verrassing en herkenning.

Check de link hieronder voor meer reacties en foto’s.

Ik denk aan mezelf als veertienjarige, verliefd op een techneut. Aan de blauwe synthesizer die hij kreeg voor zijn verjaardag. De zakken in zijn legerbroek die vol zaten met gereedschap, de boxen die hij zelf gebouwd had en de zilverkleurige duct-tape waarmee alles wat stuk was gerepareerd kon worden.

Saskia de Haas scheef een essay over drie voorstellingen op het Delft Fringe festival. Ik mocht haar begeleiden. Op de locale radio vertellen zij en festivaldirecteur Roel Beeftink-Funcken over het hoe en waarom.

Daar kan je hier naar luisteren.

Gisteren herdacht ik mijn vader, op 10 november was hij tien jaar dood, en vanochtend keek ik naar een lezing over fotografie. Wat foto’s doen, hoe we ernaar kijken, in onze digitale tijd. Toen ging mijn hoofd aan.

Ik herinnerde me mijn vaders telelens. Hoe ik soms wel en niet wilde poseren. Hoe ik hetzelfde zie bij mijn zoon, hoe duidelijk hij daarover is. Ik herinnerde me mijn laatste appcontact met vriend Harrie en hoe mamma en ik model stonden voor mijn vader toen we Harrie opzochten, op de Berlinale.

Vandaag tekende ik een contract bij Orlando Uitgevers. Er komt een roman van mijn hand, ooit, in de nabije toekomst. Met dank aan iedereen die daar altijd al op vertrouwde.

Door het coronavirus is de agenda voor april en mei doorgehaald. Hopelijk kunnen we in het najaar weer met elkaar om tafel. Voor nu: stay safe & stay sane.

Iets meer dan een half jaar geleden voegde ik mij bij het kernteam van Domein voor Kunstkritiek. Een zich ontwikkelende, frisse, jonge club die zich inzet voor nieuwe vormen van kunstkritiek.

Learning by doing, slow journalism, maar vooral: inhoud. Waarom maken we eigenlijk kunst, voor wie, wat maakt de bezoeker mee en waar ontmoeten we elkaar?

Een podium voor mijn ontmoetingsprogramma Dicht bij Anna, in kunsttijdschrift Tubelight. Over zelf nadenken, luisteren en doorvragen.

Dag negen vandaag voor Dicht bij Anna op Theaterfestival Boulevard in ’s Hertogenbosch.

Voor wie niet daar is, maar wel wil volgen wat ik er doe, een bescheiden verslag.

Mijn gesprekken op Theaterfestival Boulevard.
De recap. Met fijne details, facts en fun facts.

Ik word opnieuw verliefd, op mijn eigen man. Ik ben natuurlijk volstrekt niet objectief, maar mijn god wat vind ik het sexy dat hij zichzelf op geen enkele manier schaamt of spaart als hij me deelgenoot maakt van wat hij heeft ervaren.

En één gesprek ontploft.
Recht in mijn gezicht…

Ze verbaast me.
Ze beangstigt me.
Omdat ik haar groet en zij mij negeert.
Of nee.

Er ontsnapt een geluidje aan haar lippen.
En de enige manier waarop ik dat kan interpreteren is dat het tegen haar zin is dat ik hier ben.
Een onbekende.
Die veel te opgewekt hallo zegt.

Pers en publieksreacties Droomland. En bij wijze van blue monday: meteen maar een ‘deleted scènes’.

Vorige week Elsa May. Over een ingehouden adem, een traag en zwaar bonzend hart en een meisje dat zwijgt over de telefoon.

Vandaag: Kim. Over niet zo heel stevig meer staan, hoe moeilijk het is openlijk geraakt te worden en over menselijk gedrag dat wel begrijpelijk is maar toch treurig stemt.

Ook in de lente hebben mensen last van blauwe maandagen. Vorige week was hij voor Johan. Over dode vissen en volstrekt misplaatste liefdesverklaringen.

Vandaag: Ilmer. Over niet-dramatisch kabbelen van moment tot moment, onverwachte mokerslagen en een avond zonder regen.

Een raamvertelling. Waarin ik droom dat ik op een baan solliciteer die ik heel graag wil hebben. Een opdracht verpruts. Lees dat Lennard Cohen overleden is. En uiteindelijk een bijzondere mail in mijn inbox vind.

Ik werd gevraagd werk aan te leveren voor de Grote Brabantse Kunst Kalender 2017. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij is 30 x 34 en bijna drie kilo.

Deze allereerste Brabantse editie wordt feestelijk gepresenteerd op vrijdagmiddag 4 november in Theaters Tilburg. En daar kan je bij zijn. Meer weten? Kijk maar.

Van 6 april t/m 27 juli ben ik met zwangerschapsverlof…

Mijn lief heeft mijn boek over melancholie en depressie in de wasmachine gedaan,
Hij heeft de lakens van ons bed gehaald en niet gemerkt dat het ertussen zat,
Hij heeft de timer en de temperatuur ingesteld en is naar zijn werk gegaan,
Toen ik het wasgoed een paar uur later uithing…

In Monsteren! proberen makers hun laatste hersenspinsels uit op het publiek. Of zie je die net nieuw gemaakte toffe performance die je aan het denken zet. Resultaat is een avond vol verse teksten, voorproefjes en theatrale momenten…

Voor in de agenda:
Uitmarkt Amsterdam, Prins Bernhard Cultuurfonds podium, zondag 30-08-2015

Dag van de Toneeltekst, Uitreiking TheaterTekstTalent Stipendium, Theater Bellevue Amsterdam, zaterdag 05-09-2015

Seizoensopening NWE Vorst Tilburg,
zaterdag 12-09-2015

Over Onze vader ging op 12 juni in première op Oerol 2015. ‘Indrukwekkende dans en charmant en naturel verteld verhaal’ oordeelde de Theaterkrant (****).

Op Oerol Terschelling t/m zaterdag 20 juni…

Cursus liefdesbrieven schrijven bij TAAT op het Groene strand. Vandaag in de Kletskrant. Een radio-item van Marije Sietsma.

Het item horen? Klik op de link. (Start 9.35.)

Actrice Hanne Struyf leest een fragment uit Over Onze Vader op Festival Hoogte 80 in Arnhem. Op donderdag 14 en vrijdag 15 mei.

Nieuwe echtanna-site online. Ontworpen door Studio Zijspan. Trots op en blij mee. Heb je vragen of opmerkingen? Plaats dan een reactie. Vind ik leuk.

Story Teracce is een nieuw web platform, waar on demand persoonlijke verhalen geschreven worden door professionele schrijvers, voor privé gebruik.

Ik ben één van die schrijvers en dat…