In mei schreef ik een tekst voor de voorstelling Droomland, op basis van logboeken over het wijkonderzoek van de makers van PS|Theater. In nauwe samenwerking met Peerke Malschaert en Erica Smits. Op 4 juni ging de voorstelling in première.

Het Leidsch dagblad schreef over die avond onder andere: ‘Vanaf het balkon kijken we naar een vrouw op een brommer. In het mandje achterop zit haar hondje. Ze lijkt achteloos voorbij te tuffen, maar dat is geenszins het geval. Via onze koptelefoons krijgen we te horen over het verleden dat ze met zich meedraagt. Ook in een onpersoonlijke wijk heeft elke persoon zijn verhaal.’

Omdat elke voorstelling ook deleted scènes kent, vandaag, op deze blauwe maandag, een tekst van mijn hand die de voorstelling niet gehaald heeft. Behalve de laatste zeventien regels dan. Die werden juist een rode draad.

Ik lig tussen twee flats.
Met blote voeten.
Doe mijn ogen dicht.
Een paar minuten maar.

Totdat iemand vraagt:
Wat doe je?

Zijn fiets aan zijn hand.
Zijn gezicht, vlak bij het mijne.

Ik woon hier.
Zegt hij.
Ik kom net aangefietst en ik zie je liggen.

Ik dacht dat je mijn buurvrouw was.
Die daar woont.
Één hoger.
Ik dacht, misschien is ze gesprongen.

Nee, zeg ik.
Ik kom overeind.
Ik ben het.

Zijn ogen priemen in mijn gezicht.
Ja, zegt hij.
Ik zie het.
En, jij bent een andere mooie dame.

Ik wil dat hij weggaat.

Ik vind het stom,
dat hij me dame noemt,
en ook dat hij zegt dat ik mooi ben.

—

Anja zit tegenover me.
Ze heeft knalblauwe lijntjes getrokken,
onder en boven haar ogen.
Haar grote tatoeages deels zichtbaar onder haar opgestroopte mouwen.
Ze houdt haar gezicht een beetje scheef.
Wat is er? Vraagt ze.

Ik had een gesprek, zeg ik.
Met een man die om de hoek woont.

Hij zei eerst van alles over vrouwen.
Met hoe veel plezier hij daarnaar kijkt.
En toen had hij het over katten en kinderen.
En over grote auto’s.
Dat hij daar een hekel aan heeft.

Of mensen met grote auto’s.
Dat bedoelde hij, zei hij.
Van die SUV’s.

Dat je die gewoon niet nodig hebt, in Nederland.
Dat hij soms zo kwaad is, dat hij letterlijk tot tien moet tellen.
En dat hij wel eens iemand met zo’n auto op zijn bek geslagen heeft.

Als je een mens onder zijn neus raakt,
dan kan er een botje omhoogschieten.
Als dat lukt,
dan is hij op slag dood.

En ik kijk naar Anja en ik zeg, dat ik niet weet of ik van de kou trilde, of van de schrik.
Dat ik blij was dat ik een jas aan had.

Ik ga je opvrolijken, zegt zij,
als ze mijn geschrokken gezicht ziet.

En, denk maar aan aanslagen.
Daar moet je ook niet bang van worden.
Deze mannen heb je overal.
Moet je dan maar binnen blijven?

—

Ze pakt haar telefoon.
Geeft mij de oortjes die eraan hangen.
Hier, zegt ze.
En, wacht.

Ik hoor haar stem.
Een eigenzinnige versie van een nummer dat ik goed ken.

Creep, zegt ze.
Omdat ik in een kloteperiode zit.

Ze is sinds zeven maanden alleen,
na drieëntwintig jaar.
Twee puberende kinderen.
Inbetween jobs.

Iedereen voelt zich wel eens een creep, zegt ze, denk ik.
Als je je nooit zo voelt,
dan heb je een saai leven.

Ze schrijft ook eigen liedjes.
Die ze alleen aan haar ex laat horen.
Ze zijn nog niet af.

Hij vindt ze mooi.

Als ik haar vraag waar ze haar liedjes schrijft, zegt ze, onder de douche.
Ze neemt een oud mobieltje mee.
Dat legt ze op een randje in de badkamer.
Het kan er tegen als het nat wordt.
Of, dat is niet erg.

—

Hier in de wijk woont nog een Anja.
Een andere.

De eerste keer dat ik haar zie,
spreekt ze niet tegen mij,
maar tegen iemand anders.

Ik woon in een flatje.
Zegt ze.
Met heel veel kleur.

Ja, niet de muren.
Die zijn allemaal wit en rustig.
Maar ik heb veel kleurige dingen binnen staan.

Ze verbaast me.
Ze beangstigt me.
Omdat ik haar groet en zij mij negeert.
Of nee.

Er ontsnapt een geluidje aan haar lippen.
En de enige manier waarop ik dat kan interpreteren is dat het tegen haar zin is dat ik hier ben.
Een onbekende.
Die veel te opgewekt hallo zegt.

Wil je gaan kijken naar de voorstelling Droomland in Leiden Zuid West? Dat kan!

Nog drie keer. Op donderdag 15, vrijdag 16 en zaterdag 17 juni. Hier lees je alle recensies en publieksreacties en kan je kaarten kopen.